Έχουν περάσει ήδη επτά χρόνια από τον χαμό του πολύ σημαντικού Αμερικανού συγγραφέα και ακόμη απουσιάζουν από την ελληνική αγορά τα βιβλία του.
Εξαίρεση αποτελούν μόνο δύο, το «Αμερικανική λήθη» (Κέδρος, 2011) και το«Κορίτσι με τα παράξενα μαλλιά» (Τραυλός, 2000), που μοιάζουν να έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά τελείως τυχαία. Ίσως είναι ο μεγάλος όγκος των βιβλίων του καθώς και η γραφή του που απαιτούν μία ουσιαστική ανάγνωση να είναι σημαντικοί λόγοι για την μη έκδοσή τους στα ελληνικά. Τα έργα του έχουν χαρακτηριστεί ως μεταμοντέρνα, με πιο γνωστό του το «Infinite Jest».Σήμερα θα μάθουμε 10 πράγματα για τον συγγραφέα που ίσως να μην τα γνωρίζαμε.
1. «Κανείς δεν πάει στον χειροπράκτη αν σκέφτεται να αυτοκτονήσει».
Το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 2008, ο David Foster Wallace παρότρυνε στη γυναίκα του Kareen Green να πάει στο κέντρο (το ζευγάρι ζούσε στο Claremont της California) για να προετοιμάσει την επόμενη έκθεσή της. Αν και η κατάσταση του David ήταν δύσκολη (είχε ήδη προσπαθήσει να αυτοκτονήσει τότε), η γυναίκα του έφυγε ήσυχη αφού ο David είχε επισκεφθεί τον χειροπράκτη του τις προηγούμενες ημέρες. «Κανείς δεν πάει στον χειροπράκτη αν σκέφτεται να αυτοκτονήσει», σκέφτηκε η Green. Μόλις όμως η γυναίκα του έφυγε, ο David της έγραψε ένα γράμμα και στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
2. Οι συγγραφικές αναφορές του: Barthelme, Barth και Pynchon.
Στις πρώτες του συνεντεύξεις του ο David Foster Wallace δήλωσε ότι η πρώτη φορά που ένιωσε να τον συναρπάζει κάτι στη λογοτεχνία, ήταν διαβάζοντας βιβλία του Donald Barthelme. Σύντομα, ανακάλυψε το βιβλίο «Η συλλογή των 49 στο σφυρί» (Ύψιλον, 1986) του Τόμας Πίντσον και το «Lost in the Funhouse» του John Barth. Ήταν τα πρώτα βιβλία που τον ενέπνευσαν.
3. Η φιλία του με τον Τζόναθαν Φράνζεν.
Όταν ο Wallace ανακάλυψε το βιβλίο «Η εικοστή έβδομη πολιτεία» (Ψυχογιός, 2012) του Τζόναθαν Φράνζεν έμεινε εκστασιασμένος που μίλησε ανοικτά με τα καλύτερα σχόλια, λέγοντας πως ζηλεύει πολύ αυτό το βιβλίο. Από τότε, ο Wallace και ο Φράνζεν απέκτησαν μια πολύ στενή σχέση, μια δυνατή φιλία που κρατιόταν μέσω αλληλογραφίας που θα μπορούσε άνετα να εκδοθεί κάποια στιγμή.
Όμως ο Φράνζεν, δεν ήταν ο μόνος συγγραφέας που συνομιλούσε ο Wallace, είχε επίσης αναπτύξει σημαντική αλληλογραφία και με τον Don Delillo, που με το πέρασμα του χρόνου έγινε ο κύριος συμβουλάτοράς του.
4. «X-files», «The Wire» και το «κόλλημά» του με τις τηλεοπτικές σειρές.
Μπορούσε να περάσει μέρες ολόκληρες κοιτώντας τη μικρή οθόνη και χωρίς να μετακινείται από τον καναπέ του. Η αγαπημένη του τηλεοπτική σειρά ήταν το «Χ-Files». Προς το τέλος της ζωής του με αυτές που είχε «κολλήσει» ήταν το «Wire» και το «House» προσπαθώντας με τη τελευταία να βρει ασθένειες και να προσποιηθεί ότι πάσχει από αυτές και να ξεγελάσει τους φίλους του. Επίσης ήταν έτοιμος να γράψει ένα δοκίμιο προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει στο ότι το καλύτερο πράγμα που κάνουν στην Αμερική, είναι οι τηλεοπτικές σειρές.
5. Η σχέση του με τον Bush.
Ο David Foster Wallace ήταν ένας αυστηρός κριτής της κυβέρνησης Μπους. Όταν μάλιστα ο πρώην πρόεδρος εκλέχτηκε ξανά το 2004, ο Wallace και η Green σκέφτηκαν σοβαρά να εγκαταλείψουν τη χώρα αν και η σκέψη αυτή τους φάνηκε υπερβολική στη συνέχεια…
6. Ομπάμα, η μεγάλη του ελπίδα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα έδινε τόση ελπίδα στον Wallace, που έφθασε σε σημείο να σκέφτεται το ενδεχόμενο να του κάνει πρόταση για να γράφει τους λόγους του για υποψηφιότητά του. Την ίδια περίοδο, το περιοδικό «GQ» του ζήτησε ένα άρθρο για τον Ομπάμα, που τελικά το αρνήθηκε γιατί δεν ένιωθε καλά. Το ίδιο συνέβη, πιο μετά όταν από τη New York Times του ζήτησαν να γράψει ένα άρθρο για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου. Ήταν το καλοκαίρι του 2008 και ο Wallace ήδη από το το 2007 είχε σταματήσει να παίρνει «Nardil», το αντικαταθληπτικό χάπι που έπαιρνε για 22 χρόνια ασταμάτητα. Ξεκινούσε η πιο σκοτεινή περίοδος του συγγραφέα.
7. Τα ebook και η ηλεκτρονική έκδοση.
Ο συγγραφέας του «Αμερικανική λήθη» (Κέδρος, 2011) είχε στο μυαλό του μόνο την κλασική ιδέα των βιβλίων: πρώτες διορθώσεις, ημερομηνίες κυκλοφορίας, πραγματικά βιβλία που μπορούσες να τα πιάσεις… Δεν συμπαθούσε καθόλου την ιδέα της ηλεκτρονικής έκδοσης.
Όπως αναφέρει ο D. T. Max (συνέγραψε τη βιογραφία του Wallace) το πρόβλημα είναι ότι ξεκινούσε να αισθάνεται σαν ο χρόνος να τον είχε αφήσει πίσω…
8. Η 11η Σεπτεμβρίου.
Μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου το περιοδικό Rolling Stone, όπως ήταν αναμενόμενο του ζήτησε ένα άρθρο αναφορικά με το χτύπημα και ο Wallace το ετοίμασε σε τρεις ημέρες. Το κείμενο ήταν σύντομο αλλά ουσιώδες και παραδόθηκε με την εξής επισήμανση: Προσοχή, γράφτηκε πολύ γρήγορα πιθανό να μπορεί να χαρακτηριστεί «σε κατάσταση σοκ».
Το άρθρο του έκλεινε με το εξής:
I’m trying to explain the way part of the horror of the Horror was knowing that whatever America the men in those planes hated so much was far more my own – mine, and F–’s, and poor old loathsome Duane’s – than these ladies”.
9. Η κριτική.
Υπήρξαν στιγμές που ο DeLillo σχολίαζε ότι το βιβλίο του Wallace «Infinite Jest» μπορεί ήταν κάτι τυχαίο. Τέτοιες κριτικές προκαλούσαν πόνο στον Wallace. Από τις κριτικές που δέχθηκε κυρίως τον ενόχλησε η κριτική του βιβλίου «The Broom of the System» της Michiko Kakutani για το «The New York Times». Ο Wallace είχε αναφέρει ότι όταν δημοσιεύτηκε αυτή η κριτική, είχε κλειστεί στο σπίτι του δυο ημέρες και έκλαιγε ασταμάτητα. Η Kakutani έγραψε καλή κριτική για τον Wallace μετά τη δημοσίευση της βιογραφίας του από τον D. T. Max.
10. Το αγαπημένο του ποίημα.
Το αγαπημένο του ποίημα ήταν το This living hand, του John Keats. Συμπεριλαμβάνουμε μετάφραση του ποιήματος από την Ιφιμέδεια.
John Keats (1795-1821) – This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
_______________________________________
Το χέρι αυτό το ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
να νιώθει, αν ήταν κρύο
και μεσ’ την παγερή σιωπή του τάφου,
τόσο πολύ θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα πάγωνε τις νύχτες τα όνειρά σου
που θα ευχόσουν η δική σου η καρδιά να στράγγιζε από αίμα
ώστε στις φλέβες τις δικές μου να έτρεχε ξανά κόκκινη ζωή,
και τότε θα ηρεμούσες –να, δες το-
σε σένα εγώ το τείνω.
Y3SMAN 